Vorige week werd gebeld door RTL Nieuws, voor een artikel over Marktplaats. De redactie had ergens gelezen dat ik Fietsuniek was gestart door Marktplaats. Met veel plezier vertelde ik over hoe het allemaal was gelopen en over hoe ik ‘in de fietsen’ ben beland, nadat mijn eigen fiets kapot was gegaan.
Wat vliegt de tijd toch voorbij, dacht ik tijdens het interview. Ik ben alweer vijf jaar bezig. Best confronterend. Ik vond het toen gewoon leuk om online iets te verkopen, maar ik had echt niet verwacht dat daar een hele onderneming uit zou voortkomen en dat dit allemaal zoveel impact zou hebben op de rest van mijn leven.
Ja, nu hoor ik je denken: rest van je leven? Je bent pas 25. Natuurlijk, maar het voelt als ál 25, omdat ik in al die jaren zoveel heb meegemaakt. Omdat er zoveel dingen zijn die ik anders had moeten doen. Omdat ik me te lang heb beziggehouden met zaken die ver afstaan van de reden waarom ik met mijn bedrijf gestart ben. Daar zullen genoeg ondernemers zich vast in herkennen.
Veel mensen zien alleen het topje van de ijsberg, maar niet het drijfvlak eronder. En als je geen aandacht hebt voor alles wat onder water is, dan heb je ook geen basis meer om dat topje boven water te houden. En laat ik nou net in dat laatste niet goed zijn, die basis onderhouden. Dan komt er dus een moment dat je verdrinkt.
Als je ergens aan begint, doe je dat onvoorwaardelijk. Je breekt door betonnen muren heen, zo veel passie heb je voor wat je doet.
Zonder beperkingen ga je op je doelen af. Je sprint van de ene finishlijn naar de andere. Maar hoe groter het bedrijf wordt, hoe meer erbij komt kijken. En voor je het weet, beland je in een sleur.
Tijdens dat interview met RTL werd ik weer even teruggeworpen naar hoe het tot een jaar geleden ging. Hoe ik enkele jaren in een vast patroon leefde, vol vanzelfsprekendheden. Alleen maar vechten tegen kosten en gedoe met personeel. Zelfs een jaarlang voor niets werken, omdat ik iemand een ontslagvergoeding moest meegeven. Deed ik het allemaal daarvoor?
Ik maakte mij totaal ondergeschikt aan het bedrijf. Het ging alleen nog maar daarover en te weinig over mezelf, over mijn eigen ontwikkeling. Dat voelde niet goed en als je niet toegeeft aan wat je echt voelt, dan merk je op langere termijn dat je niet verder komt en in cirkels blijft draaien.
De eerste stap in de goede richting was dat ik een coach inschakelde. Die stelde mij als persoon centraal en dat was best confronterend, maar wel precies wat ik nodig had. Edwin, wat vind je nu echt leuk? Wat wíl je nu echt? Het antwoord was ik graag anderen wil inspireren met mijn verhalen. Waarom word je dan geen gastspreker?
Supergaaf idee! En wanneer je je ergens voor openstelt, volgt de invulling vanzelf. Ik werd al snel benaderd door een sprekersbureau en zo komt het dat ik nu regelmatig op een podium sta te vertellen over mijn ondernemersavonturen. Geweldig om te doen! Ik vlieg echt het podium op, alsof ik tien bakken koffie op heb.
In de tussentijd kwam er ook een investeringsmaatschappij op mijn pad. Die mensen hielpen bij het neerzetten van de basis en plaatsten een directeur in het bedrijf. Dat was prettig, maar ook behoorlijk confronterend … Toen pas werd me duidelijk wat voor basis ik had achtergelaten, een basis van aan elkaar geknoopte losse eindjes, prima voor toen, maar schaalbaar was het niet. Gewoon omdat ik zo in de waan van de dag leefde.
Met de kennis van nu had ik veel eerder ingegrepen. Dat had me veel slapeloze nachten gescheeld. Man, ik kon zelfs wakker liggen van een slechte recensie van een fietsenkoper. Dat is nu wel anders, ik weet dat dit nu niet meer gebeurd en als het gebeurd dat het dan wordt opgepakt waardoor we alsnog een fan maken van die klant. Je kunt zeggen dat ik volwassener ben geworden, zoals het bedrijf volwassener is geworden.
De volgende keer wil ik het hebben over het misbaar zijn in je eigen onderneming. Een mooi, maar ook heel confronterend proces.